Αυτοδιαχειριζομενο Στεκι Γεωπονικου

Την Πέμπτη 29/5, πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη εκδήλωση ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού. Προβλήθηκε αυτοσχέδιο βίντεο, διαβάστηκε η εισήγηση του στεκιού και ακολούθησε συζήτηση πάνω στο θέμα, με τοποθετήσεις συντρόφων/ισσών.

Ακολουθούν φωτογραφίες από την μέρα της εκδήλωσης, η εισήγηση σε μορφή μπροσούρας, καθώς και το βίντεο που προβλήθηκε, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καθαρά κινηματικούς σκοπούς από όποιον σέβεται τον αντιεμπορευματικό και αδιαμεσολάβητο χαρακτήρα του.

Φωτογραφίες από την μέρα της εκδήλωσης:

Η εισήγηση σε μορφή μπροσούρας:

Το αυτοσχέδιο βίντεο που προβλήθηκε:

Βοτανικός:

Μια περιοχή στο κέντρο της Αθήνας, η τελευταία γειτονιά πριν τα δυτικά προάστια. Περιοχή κυρίως «εργατική», γεμάτη με συνεργεία, αποθήκες, αμαξοστάσια, μαγαζιά της νύχτας-βιτρίνες για το ξέπλυμα χρημάτων της ντόπιας μαφίας. Τι σχέση έχει όμως η κοινωνία του Βοτανικού, οι οπαδικοί σύνδεσμοι της περιοχής, ο τοπικός σύλλογος (που με μεθοδευμένο ρατσιστικό λόγο και δράσεις εμπόδισε την ανέγερση τζαμιού) και η ντόπια μαφία με τον φασισμό; Φυσικά η απάντηση δεν είναι καμία, εκτός και αν η αγαστή συνεργασία του συλλόγου Βοτανικού με τον αρχηγό της αστυνομίας, οι ξυλοδαρμοί μεταναστών, οι όχι και τόσο σπάνιοι τραμπουκισμοί περαστικών λόγω της «διαφορετικής» εμφανισής τους, η φιλοξενία εκδήλωσης χρυσαυγιτών στο αμαξοστάσιο ΟΑΣΑ και το όλο μαφιόζικο κλίμα της περιοχής είναι άσχετα από την κρατική και παρακρατική επιβολή τάξης, φόβου και της τρομοκρατίας.

Αυτό που συνειδητοποιούμε λοιπόν είναι, ότι παρά το «εργατικό» της προφίλ, η περιοχή αποτελείται κυρίως από ασυνείδητους (κοινωνικά και ταξικά), νοικοκυραίους, οι οποίοι υποστηρίζουν και διαιωνίζουν την ακροδεξιά παράδοση της περιοχής.

Ο Βοτανικός δεν γέμισε χθες φασίστες και κάθε λογής τραμπούκους, αποτελούσε ανέκαθεν μια περιοχή όπου οι νεοναζιστικές γκρούπες είχαν απήχηση στην τοπική κοινωνία. Αυτό γίνεται έυκολα διακριτό, αν αναλογιστεί κανείς πως μετά την αντιπολίτευση ήταν ένα από τα προπύργια της ΕΠΕΝ αλλά και κάθε λογής οργάνωσης που υποστήριζε φασιστικές ιδέες και πρακτικές. Πολλοί από τους δήθεν «ευυπόλητους» και «ηθικούς» πολίτες της περιοχής υποστηρίζουν δημόσια φαστικά μορφώματα και αποτελούν ουσιαστικά πιόνια μιας ακροδεξιάς πολιτικής, συγκαλύπτοντας με τη σιωπή/συνενοχή τους, τις δράσεις των φασιστών που γίνονται  με τις πλάτες της ντόπιας μαφίας.

Δε γελιόμαστε, η μαφία χρόνια τώρα αποτελεί βασικό πυλώνα οικονομικής και πολιτικής στήριξης του σύγχρονου κράτους έθνους, το οποίο  δημιουργώντας υπόγειους δεσμούς με τους ανθρώπους της νύχτας (που αποδεδειγμένα αποτελούν εκτελεστικά όργανα των φασιστών), επιδιώκει να καταστείλει κάθε μορφή αντίστασης.

Φασισμός όμως, δεν είναι μόνο η μαφία, οι ναζί, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και οι οργανώσεις τύπου χρυσής αυγής. Φασισμός είναι και η υγειονομική τρομοκρατία σε βάρος οροθετικών, τοξικοεξαρτημένων, αστέγων και μεταναστών, είναι η πλήρης αστυνομοκρατία στις μητροπόλεις, είναι η εργοδοτική τρομοκρατία, ο “Ξένιος Ζευς” και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, είναι οι εξουσιαστικές σχέσεις, η πατριαρχία, η ομοφοβία, ο σεξισμός και όλοι οι θεσμοί που παράγει  αυτό το σάπιο σύστημα, για να τα καταναλώσει και να τα αναπαράγει η κοινωνία η ίδια…

…και η σιωπή, στον φασισμό που καλπάζει γύρω μας, είναι συνενοχή.

Σε μία πολιτικά και πολιτισμικά καθυστερημένη εποχή, όπου ο φασισμός επεκτείνεται, πολεμάμε προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, κατακτούμε χώρους ενάντια στην κρατική τρομοκρατία, σπάμε τις εξουσιαστικές δομές αναπτύσσοντας σχέσεις αλληλεγγύης, πολεμώντας δίπλα στους καταπιεσμένους.

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΜΑΓΑΖΙ…ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ!

Οι εργαζόμενοι του «εναλλακτικού» μεζεδοπωλείου Σαλαντίν (Μεταξουργείο) σερβίρονται πιάτα… λίγο κρύα! Πιάτα γκουρμέ για την «εποχή», όπως μη καταβολή ενσήμων, μηδαμινές απολαβές δώρων, ανύπαρκτα επιδόματα αδείας, κάλυψη δουλειάς για δύο. Με δικαιολογίες τύπου «δε βγαίνω», «το μαγαζί έχει πολλά έξοδα», «έγινε λογιστικό λάθος», «σε τέτοιους καιρούς όλοι θυσιαζόμαστε», το αφεντικό του σαλαντίν επιδιώκει να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του υποτιμώντας κι άλλο την εργασία των υπαλλήλων.

Έπειτα από πιέσεις, δέχθηκε να «κολλήσει» μερικά ένσημα και μετά την ψήφιση του νέου νόμου τα κατέβαλε σχεδόν ολόκληρα. Στις αρχές του χρόνου ένας εργαζόμενος απολύθηκε εκδικητικά επειδή διεκδίκησε ολόκληρο το δώρο. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες από τους υπόλοιπους υπαλλήλους, αλλά η απόλυση όχι μόνο δεν αναιρέθηκε, αλλά «έδιωξε» άλλους 2 αλληλέγγυους εργαζόμενους. Από τότε πραγματοποιούνται παρεμβάσεις από τους εργαζόμενους, από σωματεία αλλά και από αλληλέγγυους, έξω από το εν λόγω μαγαζί, πιέζοντας το αφεντικό να κάνει τις επαναπροσλήψεις.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στις περιοχές του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού η εμφάνιση «εναλλακτικών» μαγαζιών, που προσελκύουν και το αντίστοιχο κοινό. Δημιουργούν την ψευδαίσθηση ενός «μαγαζιού-παρέα», όπου οι συνθήκες εργασίας είναι ιδανικές, ενώ οι καταναλωτές θρέφουν το «επαναστατικό» τους προφίλ. Η πραγματικότητα όμως αποδεικνύεται διαφορετική, με τα αφεντικά στο ρόλο τους, να μην κολλάνε ένσημα, να καταπατούν τα εργασιακά δικαιώματα και να απολύουν όποιον τα διεκδικεί.

«Το εστιατόριο σαλαντίν δεν είναι εναλλακτικό καφενείο, αλλά καλλιτεχνικό εστιατόριο και πάντα χωρίς πολιτικές αποχρώσεις».

Η ιδιοκτήτρια με την παραπάνω ανακοίνωσή της προσπαθεί να μας πείσει για μία κατάσταση γενικότερης αποπολιτικοποίησης, διαχωρίζοντας τις καλλιτεχνικές ανησυχίες από τις πολιτικές. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς, είναι ότι οι εκδικητικές απολύσεις και η στάση των ιδιοκτητών έχουν καθαρά πολιτική υπόσταση, αυτή της εκμετάλλευσης και της επιβολής του νέου εργασιακού μεσαίωνα στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης, της κρίσης που μας θέλει διασπασμένους σε συντεχνίες, απομονωμένους και φοβισμένους. Εμείς δε θεωρούμε τους εαυτούς μας ως φοιτητές και μόνο, αλλά σαν ένα κομμάτι της κοινωνίας που βιώνει καθημερινά τον ταξικό ανταγωνισμό. Η αποστήθιση τεχνοκρατικών πληροφοριών, επιβαλλόμενων από τα πάνω, που κορυφώνεται με τον εκβιασμό της εξεταστικής, η άτυπη μαύρη εργασία μας στο μεγάλο παζάρι της έρευνας, η καθημερινή παραίνεση “να μαζέψουμε πράγματα για το βιογραφικό μας”, η παράλληλη με τις σπουδές και συνήθως ανασφάλιστη εργασία που βιώνει μεγάλο κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας, είναι μερικά μόνο παραδείγματα που μας κάνουν όχι απλά να αλληλεπιδρούμε και να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των απολυμένων του γειτονικού μας Σαλαντίν, αλλά και σε κάθε δίκαιο εργασιακό/εργατικό αγώνα. Έτσι, επιλέγουμε να ταχθούμε στην πλευρά των εργαζομένων, δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, εφόσον είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους.

«Σε καμία περίπτωση δε λογοδοτώ, ούτε είμαι υπόλογη σε σωματεία και εξωδικαστικούς φορείς».

Όσο τα αφεντικά προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τις πράξεις τους μέσα από κρατικούς μηχανισμούς και σφραγισμένα έντυπα θα μας βρίσκουν στο δρόμο τους μέσα από πράξεις αλληλεγγύης και σωματεία βάσης. Σωματεία τα οποία λειτουργούν με αντιιεραρχικές δομές και συνδιαμορφωτικό χαρακτήρα σε αντιδιαστολή με τα εξουσιαστικά μοντέλα των δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων (ΓΣΕΕ) και έρχονται σε πραγματική ρήξη με τα αφεντικά.

Αν δεν μοιραστούμε σήμερα τον αγώνα, θα μοιραστούμε αύριο την ήττα.

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!

ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΣΑΛΑΝΤΙΝ!

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού

Παρέμβαση αλληλεγγύης στο στέκι ΡΕΣΑΛΤΟ, έγινε σήμερα το πρωί (Τετάρτη, 29/1) από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού. Μοιράστηκε κείμενο ενημέρωσης για τα γεγονότα του Σαββάτου, πετάχτηκαν τρικάκια, ενώ αναρτήθηκε και πανό στην Ιερά Οδό.

Το πρωί του Σαββάτου 25/1, εκατό περίπου μέλη της Χρυσής Αυγής με τη συνοδεία των μπάτσων, πραγματοποίησαν συγκέντρωση στα Ταμπούρια (Κερατσίνι), μοιράζοντας φυλλάδια ρατσιστικού μίσους. Περνώντας απ’ το σημείο, όπου 4 μήνες πριν οι ίδιοι δολοφόνησαν τον αντιφασίστα Π. Φύσσα, κατέβασαν πανό και έσπασαν μνημείο που υπήρχαν προς την μνήμη του, ενώ δεν έχασαν την ευκαιρία να γεμίσουν την περιοχή με εμετικά συνθήματα. Είχαν το θράσος μάλιστα, να απειλήσουν και την οικογένεια του δολοφονημένου Π. Φύσσα, που διαμένει εκεί κοντά.

Φτάνοντας στην πλατεία Λαού, 30 από τα ασπόνδυλα, μπήκαν στο στενό όπου βρίσκεται ο χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ. Η ανυπέρβλητη βλακεία τους, τους οδήγησε να επιτεθούν όχι στο χώρο του στεκιού, αλλά στο σπίτι του γείτονα με πέτρες και τούβλα. Προκάλεσαν υλικές ζημιές στο σπίτι, ενώ έθεσαν σε κίνδυνο τις ζωές των κατοίκων και των περαστικών. Οι 15 σύντροφοι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο ΡΕΣΑΛΤΟ, ανέβηκαν στη ταράτσα και απάντησαν στη φασιστική επίθεση με μπογιές, πυροσβεστήρες, πέτρες και αντιφασιστικά συνθήματα. Η θρασύδειλη επίθεση των νεοναζί τελείωσε με το πρόσταγμα των μπάτσων, οι οποίοι τους φυγάδευσαν απ’ την οδό Λαμπράκη.

Σαν αντανακλαστική κίνηση, 500 αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Λαού, 100μ. από το χώρο του ΡΕΣΑΛΤΟ και πραγματοποίησαν πορεία με μεγάλη συμμετοχή ντόπιων κατοίκων, υπό την προκλητική παρουσία μπάτσων.

Η συγκεκριμένη κίνηση αποτελεί την πρώτη επιθετική επανεμφάνιση των φασιστοειδών στην περιοχή μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. “Όλως τυχαίως”, η επίθεση αυτή πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα με την ανακοίνωση των υποψήφιων χρυσαυγιτών για τις δημοτικές εκλογές, αλλά και λίγες μέρες μετά τις δολοφονίες των μεταναστών στο Φαρμακονήσι από συνοριοφύλακες.

Το ΡΕΣΑΛΤΟ δεν αποτελεί καμιά “πολιτιστική λέσχη”, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, αλλά είναι ένας χώρος με ξεκάθαρη πολιτική, αντιεξουσιαστική και αδιαμεσολάβητη δράση. Τέτοια εγχειρήματα είναι καρφί στο μάτι τόσο των φασιστών, όσο και των αφεντικών τους, κράτους και κεφαλαιοκρατών. Όσοι εναντιώνονται στους προαναφερθέντες ας δείξουν την αλληλεγγύη τους έμπρακτα, στο λόγο και στον δρόμο. Γιατί όταν τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα με σαφή ταξικό προσανατολισμό, όπως το ΡΕΣΑΛΤΟ, δέχονται κατασταλτικές επιθέσεις πρέπει να αντιληφθούμε ότι η εποχή της ουδετερότητας έχει περάσει προ πολλού και είναι πια καιρός να διαλέξουμε πλευρά.

Απέναντι στον καθημερινό φασισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλληλεγγύη μεταξύ των εκμεταλλευομένων.

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού

Αν το πανεπιστήμιο είναι ασθενής, εμείς διανύουμε τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Όλο το οικονομικό σχέδιο αυτή τη στιγμή σκοπό να πλήξει τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες με στόχο να μείνουν όσοι τους χρειάζονται, ως ένα ευέλικτο, φθηνό εργατικό δυναμικό. Ας αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν από μόνα τους: απολύσεις διοικητικών σε πολλά ιδρύματα (π.χ. ΕΚΠΑ ΕΜΠ) και από Δεκέμβρη αναμένεται μπαράζ απολύσεων και στην σχολή μας. Οι εργαζόμενοι σε σίτιση και καθαριότητα δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες εργασίας για ένα μισθό επιβίωσης. Το πανεπιστήμιο υπoχρηματοδοτείται, πολλά εργαστήρια έχουν βασικές ελλείψεις ενώ πολύ πιθανόν από Δεκέμβρη να σταματήσει η παροχή ρεύματος, όπως ο ίδιος ο πρύτανης αναγκάστηκε να παραδεχτεί. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της “αναβάθμισης” του κρατικού πανεπιστημίου που δημιούργησαν τα τερατουργήματα όπως τα Συμβούλια Διοίκησης και το σχέδιο Αθηνά.

 Δεν θεωρούμε την σημερινή υποβάθμιση των κρατικών πανεπιστήμιων ως εκφυλισμό υγιών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς ο σκοπός της λειτουργίας τους ήταν ανέκαθεν η δημιουργία εξειδικευμένων εργαζομένων χωρίς να τους παρέχεται πολύπλευρη γνώση αλλά, τεχνοκρατικές πληροφορίες. Γενικότερα ο σκοπός της εκπαίδευσης στον καπιταλισμό-κρατικής η ιδιωτικής και ποτέ δημόσιας- είναι η απόκρυψη των ταξικών διαχωρισμών και η διαιώνιση των εξουσιαστικών σχέσεων .Για αυτό το λόγο , ο αγώνας μας ενάντια στην περαιτέρω υποβάθμιση τις εκπαίδευσης είναι ένας σταθμός στην ευρύτερη προσπάθεια μας να γκρεμίσουμε το σάπιο σύστημα καταπίεσης της κοινωνίας.

Αναγνωρίζοντας αυτά τα προβλήματα αλλά και την επιτακτικότητα επικοινωνίας και οργάνωσης της, πανεπιστημιακής κοινότητας θεωρούμε αναγκαία την Γενική Συνέλευση. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ότι ενώ η συνέλευση θα μπορούσε να είναι ένα ουσιαστικό μέσο πάλης, έχει μετατραπεί σε μια στείρα διαδικασία με πολλά προβλήματα στις δομές τις και στον τρόπο λήψης αποφάσεων. Καλείται η πανεπιστημιακή κοινότητα να συζητήσει για θέματα τα οποία είναι προαποφασισμένα είτε από το Δ.Σ. είτε μεμονωμένα από τις παρατάξεις. Δική μας θέση είναι ότι τα θέματα της Γενικής Συνέλευσης πρέπει να αποφασίζονται από το σώμα της συνέλευσης στην αρχή της διαδικασίας. Αδιευκρίνιστη θεματολογία οδηγεί σε ψήφιση πλαισίων αδιευκρίνιστου χαρακτήρα. Ιεραρχικά δομημένα πλαίσια δημιουργούν έναν τρόπο λήψης αποφάσεων χωρίς καμία συνδιαμόρφωση. Πιστεύουμε ότι ο κόσμος πρέπει να πάψει να ανέχεται τις νταβατζίδικες πρακτικές των παρατάξεων  και να μην τις συντηρεί παθητικά. Θεωρούμε δε ότι έχει την δυνατότητα να το κάνει.

 Τελικά η δύναμη των παρατάξεων που τους επιτρέπει να επιβάλλουν αυτά τα πλαίσια, είναι το δίπολο κατάληψη-αντικατάληψη, το οποίο είναι και ο κύριος λόγος επιλογής πλαισίου χωρίς καμία, πολλές φόρες, πολιτική συνείδηση. Καλούπια σαν και αυτό εκφυλίζουν τον όρο κατάληψη. Κατάληψη για εμάς είναι μια δυναμική πράξη αγώνα , είναι ένα μέσο που στοχεύει στην υπεράσπιση των συμφερόντων μας , είναι ένας χώρος ζύμωσης , που αποσκοπεί στο να γεννήσει συνειδήσεις και να ξεχωρίσει τα στρατόπεδα καταπιεστών και καταπιεσμένων. Αποσκοπεί στο μπλοκάρισμα των διαδικασιών του πανεπιστήμιου, στην έξοδο από την κανονικότητα και την μιζέρια της καθημερινότητας. Μέσα σε αυτήν προσπαθούμε να βρεθούμε και να συζητήσουμε αντιιεραρχικά δημιουργώντας αντιδομές που αμφισβητούν την ομαλότητα. Τα παραπάνω δεν εφικτά σε μια μετριοπαθή κατάληψη με ημερομηνία λήξης, περιορισμένη κοινωνική απεύθυνση και σε μεγάλο βαθμό προκαθορισμένη μορφη. Μάλιστα αυτή η λογική ηττοπάθειας δίνει πάτημα σε μοιρολατρικές και συντηρητικές φωνές οι οποίες ζητούν άνοιγμα της σχολής και «επιστροφή στις δουλείες μας». Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος , όπως έχει αποδειχτεί, διατεθειμένος να στηρίξει την κατάληψη. Αντιπροτείνουμε, λοιπόν, μια κατάληψη διάρκειας χωρίς παύσεις , με συνεχείς δράσεις και εβδομαδιαίες συνελεύσεις μέσα της, οι οποίες θα αποφασίζουν για την συνεχεία της η όχι. Όλες οι αποφάσεις της κατάληψης θα πρέπει να λαμβάνονται από μηδενική βάση και με συνδιαμόρφωση μετά την

Γενική Συνέλευση. Για να έχει αποτέλεσμα αυτή η διαδικασία θα πρέπει ο κόσμος όχι απλά να την ψηφίσει αλλά και να την στηρίξει ενεργά με την συμμέτοχη του.

Το μεσημέρι της Πέμπτης 17/10 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού, όπου διαβάστηκαν και μοιράστηκαν τα δύο πιο πρόσφατα κείμενα του Στεκιού, για τον αντιφασισμό και την εκπαίδευση. Παρά την παροδική δυνατή βροχή, η ανταπόκριση των φοιτητών ηταν καλή.