ΣΑΛΑΝΤΙΝ: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΜΑΓΑΖΙ…ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ!
Οι εργαζόμενοι του «εναλλακτικού» μεζεδοπωλείου Σαλαντίν (Μεταξουργείο) σερβίρονται πιάτα… λίγο κρύα! Πιάτα γκουρμέ για την «εποχή», όπως μη καταβολή ενσήμων, μηδαμινές απολαβές δώρων, ανύπαρκτα επιδόματα αδείας, κάλυψη δουλειάς για δύο. Με δικαιολογίες τύπου «δε βγαίνω», «το μαγαζί έχει πολλά έξοδα», «έγινε λογιστικό λάθος», «σε τέτοιους καιρούς όλοι θυσιαζόμαστε», το αφεντικό του σαλαντίν επιδιώκει να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του υποτιμώντας κι άλλο την εργασία των υπαλλήλων.
Έπειτα από πιέσεις, δέχθηκε να «κολλήσει» μερικά ένσημα και μετά την ψήφιση του νέου νόμου τα κατέβαλε σχεδόν ολόκληρα. Στις αρχές του χρόνου ένας εργαζόμενος απολύθηκε εκδικητικά επειδή διεκδίκησε ολόκληρο το δώρο. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες από τους υπόλοιπους υπαλλήλους, αλλά η απόλυση όχι μόνο δεν αναιρέθηκε, αλλά «έδιωξε» άλλους 2 αλληλέγγυους εργαζόμενους. Από τότε πραγματοποιούνται παρεμβάσεις από τους εργαζόμενους, από σωματεία αλλά και από αλληλέγγυους, έξω από το εν λόγω μαγαζί, πιέζοντας το αφεντικό να κάνει τις επαναπροσλήψεις.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στις περιοχές του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού η εμφάνιση «εναλλακτικών» μαγαζιών, που προσελκύουν και το αντίστοιχο κοινό. Δημιουργούν την ψευδαίσθηση ενός «μαγαζιού-παρέα», όπου οι συνθήκες εργασίας είναι ιδανικές, ενώ οι καταναλωτές θρέφουν το «επαναστατικό» τους προφίλ. Η πραγματικότητα όμως αποδεικνύεται διαφορετική, με τα αφεντικά στο ρόλο τους, να μην κολλάνε ένσημα, να καταπατούν τα εργασιακά δικαιώματα και να απολύουν όποιον τα διεκδικεί.
«Το εστιατόριο σαλαντίν δεν είναι εναλλακτικό καφενείο, αλλά καλλιτεχνικό εστιατόριο και πάντα χωρίς πολιτικές αποχρώσεις».
Η ιδιοκτήτρια με την παραπάνω ανακοίνωσή της προσπαθεί να μας πείσει για μία κατάσταση γενικότερης αποπολιτικοποίησης, διαχωρίζοντας τις καλλιτεχνικές ανησυχίες από τις πολιτικές. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς, είναι ότι οι εκδικητικές απολύσεις και η στάση των ιδιοκτητών έχουν καθαρά πολιτική υπόσταση, αυτή της εκμετάλλευσης και της επιβολής του νέου εργασιακού μεσαίωνα στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης, της κρίσης που μας θέλει διασπασμένους σε συντεχνίες, απομονωμένους και φοβισμένους. Εμείς δε θεωρούμε τους εαυτούς μας ως φοιτητές και μόνο, αλλά σαν ένα κομμάτι της κοινωνίας που βιώνει καθημερινά τον ταξικό ανταγωνισμό. Η αποστήθιση τεχνοκρατικών πληροφοριών, επιβαλλόμενων από τα πάνω, που κορυφώνεται με τον εκβιασμό της εξεταστικής, η άτυπη μαύρη εργασία μας στο μεγάλο παζάρι της έρευνας, η καθημερινή παραίνεση “να μαζέψουμε πράγματα για το βιογραφικό μας”, η παράλληλη με τις σπουδές και συνήθως ανασφάλιστη εργασία που βιώνει μεγάλο κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας, είναι μερικά μόνο παραδείγματα που μας κάνουν όχι απλά να αλληλεπιδρούμε και να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των απολυμένων του γειτονικού μας Σαλαντίν, αλλά και σε κάθε δίκαιο εργασιακό/εργατικό αγώνα. Έτσι, επιλέγουμε να ταχθούμε στην πλευρά των εργαζομένων, δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, εφόσον είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους.
«Σε καμία περίπτωση δε λογοδοτώ, ούτε είμαι υπόλογη σε σωματεία και εξωδικαστικούς φορείς».
Όσο τα αφεντικά προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τις πράξεις τους μέσα από κρατικούς μηχανισμούς και σφραγισμένα έντυπα θα μας βρίσκουν στο δρόμο τους μέσα από πράξεις αλληλεγγύης και σωματεία βάσης. Σωματεία τα οποία λειτουργούν με αντιιεραρχικές δομές και συνδιαμορφωτικό χαρακτήρα σε αντιδιαστολή με τα εξουσιαστικά μοντέλα των δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων (ΓΣΕΕ) και έρχονται σε πραγματική ρήξη με τα αφεντικά.
Αν δεν μοιραστούμε σήμερα τον αγώνα, θα μοιραστούμε αύριο την ήττα.
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!
ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΣΑΛΑΝΤΙΝ!
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού
