Κατηγορία: Στέκι Γεωπονικού

το κείμενο σε συνημμένο αρχείο: keimeno antifa 2,

18/9 Δολοφονία του αντιφασίστα Π. Φύσσα, από τον φασίστα Γ. Ρουπακιά

Το επόμενο πρωί ο Ρουπακιάς ομολογεί ότι είναι μέλος της Χρυσής Αυγής, ενώ η ηγεσία το αρνείται. Το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποείται συγκέντρωση με πλήθος κόσμου, όπου ένα μεγάλο μέρος προσπαθεί να προσεγγίσει τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια. Η πορεία δέχεται την καταστολή των μπάτσων, με την συνοδεία Χρυσαυγιτών. Απολογιμσός πορείας: ένας διαδηλωτής χάνει το μάτι του από ευθεία βολή δακρυγόνου, ενώ πολλοί άλλοι βρέθηκαν στο Τζάνειο με ανοιγμένα κεφάλια. Έγιναν επίσης 34 συλλήψεις και 130 προσαγωγές. Τις επόμενες μέρες παρατηρείται πλήθως αντιφασιστικών συγκεντρώσεων στην Ελλάδα και σε πόλεις του εξωτρικού, με επιθέσεις στα γραφεία της Χ.Α. σε πολλές πόλεις, ακύρωση εγκαινίων και κλείσιμο ορισμένων από τους ίδιους τους Χρυσαυγίτες.

Τις επόμενες μέρες τα ΜΜΕ, φερόμενα ως έκλπηκτα, επιτίθενται στη Χρυσή Αυγή αποκαλώντας την εγκληματική οργάνωση, προετοιμάζοντας το έδαφος για τις συλλήψεις μελών και στελεχών της. Στις 28/9 πραγματοποιούνται οι συλλήψεις των στελεχών της Χρυσής Αυγής. Τα μέσα ενημέρωσης εξυμνούν την κυβέρνηση και την αντιτρομοκρατική, ενώ η ΝΔ κάνει λόγο για “δημοκρατικό τόξο”.

Κράτος και ΜΜΕ…σε ρόλο αντιφασίστα!

Οι συλλήψεις και γενικά η επίθεση του κράτους και των ΜΜΕ στη Χ.Α. δεν είναι τυχαίο που γίνεται τώρα. Το φασιστικό τέρας σήκωσε το χέρι του Χρυσαυγίτη που σκότωσε έναν αντιφασίστα. Το κράτος, θέλοντας να αποκρύψει τη φασιστική του φύση ταυτίζει τον φασισμό αποκλειστικά με την Χ.Α., τον φασισμό που το ίδιο καλλιέργησε. Τα στοιχεία βέβαια υπάρχουν καιρό. Γιατί όμως χρησιμοποιήθηκαν τώρα; Η Χ.Α. αποτελεί την πραγματική φύση του συστήματος, την οποία οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν να προτάξουν, υπό τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής. Κάτω από την πίεση του κοινωνικού αναβρασμού λοιπόν, το σύστημα αποποιείται τους δεσμούς του με τον εν λόγω μόρφωμα.

Το καθεστός των νόμων γεννά πατρίδες δολοφόνων

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα αποτέλεσμα ενός σχεδίου εκφασισμού της κοινωνίας, το οποίο υλοποιείται εδώ και χρόνια μέσω των μηχανισμών του συστήματος. Ο καπιταλισμός, μέσω της κοινωνικής ανέλιξης επί πτωμάτων, προωθεί την λογική του ατομικισμού και της ρουφιανιάς.

Καθοριστικός είναι ο ρολος του εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο μέσω της τεχνοκρατικής και εξειδικευμένης γνώσης δημιουργεί αλλοτριωμένο εργατικό δυναμικό, με έλλειψη κριτικής ικανότητας, δημιουργικότητας, ανθρώπους φοβισμένους και απομονωμένους. Παράλληλα τα ΜΜΕ βομβαρδίζουν τον κόσμο με τρομοκρατία και ρατσιστικές αντιλήψεις απ’ τα στούντιο των ειδησεογραφικών εκπομπών, ενώ μέσω των εκπομπών lifestyle που προωθούν μια λογική αδιαφορίας, αποστρέφει τον κόσμο από τα κοινά και ταυτόχρονα οικειοποιεί στα μάτια του κοινού φασίστες, νταβάδες, μαφιόζους και τα λοιπά κατακάθια του συστήματος. Οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν πρόσφορο έδαφος τους εκάστοτε “σωτήρες” και μια γενικευμένη λογική ανάθεσης, η οποία είναι η μητέρα του φασισμού.

Κράτος και παρακράτος χέρι-χέρι

Η αντζέτα της Χ.Α. ανοίγει δρόμο για την πολιτική της κυβέρνησης. Όταν οι μπάτσοι εισέβαλαν σε καταλήψεις, οι φασίστες έκαναν επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους και παράλληλα ζητούσαν στη βουλή νέες εκκενώσεις καταλήψεων. Όταν η κυβέρνηση άνοιγε στρατόπεδα συγκέντρωσης και έκανε πλάτες στους τσιφλικάδες της Μανωλάδας, οι Χρυσαυγίτες έκαναν πογκρόμ με δολοφονικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών. Όταν η κυβέρνηση έστελνε στρατό κατοχής για να υποστηρίξει το καταστροφικό έργο της εξόρρυξης χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική, η Χρυσή Αυγή έκανε εκδηλώσεις υπέρ της εξόρρυξης.

Γενικότερα, πολλές πρακτικές του κράτους παραπέμπουν σε φασιστικό καθεστώς όπως οι επιστρατεύσεις εργαζομένων (μετρο, ναυτεργατών, εκπαιδευτικών), η αύξηση του ελέγχου και η επιβολή της υποταγής στη νομιμότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δολοφονία του Θ. Καναούτη όπου το σύστημα απαξίωσε για ακόμα μια φορά τον άνθρωπο, εξισώνοντας την ανθρώπινη ζωή με το αντίτιμο ενός εισιτηρίου.

Θεωρία των δυο άκρων

Παράλληλα με το δριμύ κατηγορώ της κυβέρνησης απέναντι στους νεοναζί, καταβάλεται προσπάθεια να εξομοιωθούν μαζί τους όσοι μάχονται απέναντι σε κράτος και αφεντικά, με την απαράδεκτη θεωρία των δυο άκρων. Δεν γίνεται να εξομοιωθούν όσοι παραβλέπουν τους νόμους με στόχο να καταργήσουν και την παραμικρή ανθρώπινη ελευθερία, με αυτούς που τους αμφισβητούν επειδή τους θεωρούν επιστέγασμα της κυριαρχίας, με στόχο της ελευθερία και την αυτοοργάνωση. Επιθυμείται εδώ και καιρό να χτιστεί μια εικόνα στην οποία η κυβέρνηση αυτοπαρουσιάζεται σαν ο μόνος τηρητής του νόμου και διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας. Η θεωρία των δυο άκρων είναι αυτό ακριβώς το μονοπώλιο της βίας μόνο από το κράτος, κάτω από την κουρτίνα της δήθεν νομιμότητας. Η αβάσιμη λοιπόν αυτή θεωρία αποσκοπεί στη δημιουργία ενός κλίματος φόβου, στέλνοντας σαφές μήνυμα σε όσους σηκώνουν κεφάλι απέναντι στον ολοκληρωτισμό του κράτους, ότι θα αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες.

Αποδομώντας την θεωρία αυτή...

Τα μέτωπα που αναγνωρίζουμε εμείς, στην πραγματικότητα είναι δυο: το σύστημα και τα τσιράκια του, δηλαδή, οι δήθεν αντισυστημικοί φασίστες και οι ενεργά αντιστεκόμενοι σε αυτό. Το σύστημα, ενσωματώνοντας όλες τις μορφές του, όπως τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ, τους μπάτσους, καθώς και τους εκάστοτε μηχανισμούς που χρησιμοποιεί για να επιφέρει την καταστολή συνειδήσεων και αγώνων, επιδιώκει τον καλλωπισμό της φασίζουσας και βίαιης φύσης του. Στην προκειμμένη περίπτωση χρησιμοποιώντας τους φασίστες της Χ.Α. στήνει το παιχνίδι του, με τους παραπάνω να αποτελούν τα πιόνια του για τον εκφοβισμό και την καταστολή των μειονοτήτων, των αδύναμων αυτού του κόσμου, τον κόσμου του αγώνα, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, σε μια διαστρωμάτωση που το ίδιο έχει δημιουργήσει και συντηρεί. Στη φαινομενικά νόμιμη βία που ασκεί το ίδιο το σύστημα στην κοινωνία, άλλωτε με την φυσική μορφή του φασισμού και άλλωτε με τις φασιστικές πρακτικές και πολιτικές της εξαθλίωσης, ένα κομμάτι της κοινωνίας επιλέγει την αντιβία, μια διαφορετική μορφή πάλης των “από τα κάτω” η οποία εναντιώνεται καθημερινά στην φασιστική μήτρα του συστήματος και γεννά αντιδομές με στόχο να δημιουργήσει έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας σε κάθε κοινωνικό πεδίο.

Ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο

Ο φασισμός δεν μπορεί να νικηθεί με καθεστωτικά μέσα. Οι φασιστικές πρακτικές είναι βαθιά ριζωμένες στο σύστημα και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς κάθετη ρήξη με ό,τι τις συντηρεί και τις αναπαράγει. Κατά τη γνώμη μας, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν πρέπει να θεωρείται ξεχωριστό κομμάτι από τον αγώνα μας σε κάθε μορφή καταπίεσης, είναι ένα κομμάτι της ταξικής πάλης και εξυπηρετεί τα συμφέροντα μας, τα συμφέροντα των “από τα κάτω”. Ο αντιφασιστικός αγώνας, είναι οι συντροφικές μας σχέσεις που αναπτύσσονται στον δρόμο, στους αυτοοργανωμένους χώρους, στους τόπους εργασίας και σε κάθε ζωτικό μας χώρο. Ενάντια στις λογικές της ανάθεσης είναι η αντιπληροφόρηση κόντρα στην παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, είναι η αφύπνιση της συλλογικής συνείδησης κόντρα στον ατομικισμό και είναι η κοινωνική επανάσταση ενάντια στην αστική αντεπανάσταση.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

 Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού

Αν και το καλοκαίρι αποτελεί μια φαινομενικά νεκρή περίοδο για το ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας, το κράτος βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να δώσει σάρκα και οστά στα σάπια σχεδία του. Εν έτη 2013 τα σχεδία αυτά έρχονται να πλήξουν και την πανεπιστημιακή κοινότητα με στόχο την καθολική υποτίμηση των σπουδών και των ζωών μας, έχοντας ως κύριο εκφραστή τους το Σχέδιο Αθηνά.

Το Γεωπονικό δεν θα μπορούσε να μείνει ανέπαφο στα πλαίσια της γενικότερης «αναβάθμισης» των πανεπιστημίων. Από το περσινό ακαδημαϊκό έτος οι μεταρρυθμίσεις στον τομέα της εκπαίδευσης, ήρθαν να κατακερματίσουν ένα ήδη ελλειμματικό πανεπιστήμιο. Τόσο οι μειώσεις συγγραμμάτων και εργαστηριακών οδηγών, οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό όσο και η εισαγωγή των περίφημων συμβουλίων διοίκησης, σηματοδότησαν την ραγδαία φθίνουσα πορεία του. Στην προσπάθεια αυτή της αναδιαμόρφωσης του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έρχονται να προστεθούν φέτος οι απολύσεις εργαζομένων του πανεπιστημίου, επιπλέον μείωση της κρατικής χρηματοδότησης ενώ υπάρχει ταυτόχρονη αύξηση των εισαχθέντων φοιτητών (σε 150 άτομα), ενισχύοντας περαιτέρω την υπολειτουργία του ιδρύματος. Από την σύμπραξη αυτών των γεγονότων, απορρέει εύλογα το συμπέρασμα ότι στόχος των κρατικών μηχανισμών είναι η οριστική ισοπέδωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Η υποτίμηση του πτυχίου αποτελεί ένα από τα πρίσματα της εν λόγω αντανάκλασης, με τον διαχωρισμό του Γεωπονικού σε δυο σχολές από τις οποίες η μια αποκλείεται από το πτυχίο του γεωπόνου. Τραγική ειρωνεία αποτελεί ωστόσο το γεγονός ότι ακόμη και οι επί πτυχίο φοιτητές των τμημάτων Γεωπονικής Βιοτεχνολογίας και Επιστήμης και Τεχνολογίας Τροφίμων, χάνουν τον τίτλο του γεωπόνου (τον οποίο κατέκτησαν με την πενταετή τους φοίτηση) και κατ’ επέκταση ακυρώνονται και μετασχηματίζονται τα επαγγελματικά τους δικαιώματα.

Αν θέλουμε τώρα να επικεντρωθούμε στο δάσος και όχι στο δέντρο, το Γεωπονικό δεν αποτελεί το μοναδικό θύμα της κρατικής αναλγησίας. Με την εφαρμογή του σχεδίου, ένας μεγάλος αριθμός τμημάτων καταργούνται, αναγκάζοντας πολλούς φοιτητές να μετακομίσουν σε άλλες πόλεις ή πιο πιθανά να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους λόγω οικονομικής αδυναμίας. Η υποβάθμιση πτυχίων, που είναι άλλωστε και η βασική αρχή των μεταρρυθμίσεων αυτών, πλήττει αναμφισβήτητα όλες τις σχολές, με διαφορετικούς όρους για την καθεμία. Και το κερασάκι στην τούρτα; Η αυθαιρεσία του κράτους φρόντισε όλα τα παραπάνω να εφαρμοστούν εν μια νυκτί με προεδρικό διάταγμα, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως.

Η κρατική επίθεση για ακόμη μια φορά, δεν βρίσκει στόχο μόνο την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά ολόκληρο τον εκπαιδευτικό κλάδο. Σειρά λοιπόν παίρνει και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου οι διάφορες μεταρρυθμίσεις οδηγούν στη δημιουργία ενός “νέου Λυκείου”. Το σχολείο αποκτά καθαρά εξεταστικοκεντρικά χαρακτηριστικά, με πανελλαδικές εξετάσεις από την Α’ Λυκείου και συμμετοχή στον βαθμού και από τις τρεις τάξεις. Οι παράλογα υψηλές απαιτήσεις του νέου σχολείου, το κλείσιμο όλων των ΕΠΑΣ και τμημάτων των ΕΠΑΛ συνεπάγονται στην εγκατάλειψη άρα και συρρίκνωση του μέχρι τώρα γενικού Λυκείου, στη διαθεσιμότητα καθηγητών και στον εξαναγκασμό χιλιάδων μαθητών να ανατρέξουν σε ιδιωτικά ΙΕΚ. Τέλος με την εισαγωγή του θεσμού της μαθητείας, μαθητές των ΕΠΑΛ και των ΣΕΚ θα υποχρεώνονται να ασκήσουν την πρακτική τους άσκηση σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, χωρίς αμοιβή για ένα χρόνο, γινόμενοι έρμαια της εκμετάλλευσης και της αισχροκερδείας κράτους και αφεντικών. Στόχος όλων αυτών που αναφέρθηκαν, είναι αφενός μαθητές συγκεκριμένης οικονομικής και κοινωνικής ταυτότητας να μείνουν έξω από τα δημόσια σχολεία και αφετέρου η δημιουργία υποταγμένων και εύκολα χειραγωγήσιμων ανθρώπων, οι οποίοι θα υπηρετούν σιωπηλά το σύστημα.

Οι βίαιες μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζονται στο χώρο της εκπαίδευσης, δεν αποτελούν μεμονωμένο γεγονός, αλλά μια ακόμη ψηφίδα στο μωσαϊκό ενός ολοκληρωτικού κράτους. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, τα παραδείγματα που μπορούμε να αντλήσουμε είναι αμέτρητα. Στους εργασιακούς χώρους με μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών κεκτημένων αιώνων, απολύσεις. Κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία έχουν μετατραπεί σε είδη πολυτελείας για παραπάνω από τον μέσο όρο της κοινωνίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις νοσοκομείων, η παύση δωρεάν φαρμακευτικής περίθαλψης, είναι μερικά από τα μέτρα που η κυβέρνηση εφαρμόζει για να εξαθλιώσει πλήρως τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Με κρατικές δολοφονίες ανθρώπων που οδηγούνται στην αυτοκτονία ή σπρώχνονται από τρόλεϊ και λεωφορεία επειδή δεν έχουν εισιτήριο.

Στην προσπάθεια λοιπόν του κράτους να ενώσει τα κομμάτια ενός ληστρικού συστήματος, στα πλαίσια πρόληψης κάθε αντίδρασης, εντείνονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του. Με τον εκφασισμό και τους παρακρατικούς μηχανισμούς του να στοχεύουν στην καταστολή αγώνων και συνειδήσεων. Ενάντια στην τρομοκρατία μιας πολιτικής που θέλει να ισοπεδώσει τα κοινωνικά αγαθά της παιδείας, της υγειάς, της εργασίας, ο φόβος δεν πρέπει να μας εμποδίσει να αγωνιστούμε χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Η συλλογικποίηση των αγώνων μακριά από συντεχνιακές και ιεραρχικές λογικές αποτελεί πλέον επιτακτική ανάγκη. Για μια κοινωνία χωρίς διαχωρισμούς και διακρίσεις στην μάθηση, στην υγεία, στην ζωή.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΩΝ

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού

Μικροφωνική αλληλεγγύης στον αγώνα των καθηγητών, πραγματοποιήθηκε από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού, το πρωί της Τετάρτης 15/5. Κατά τη διάρκεια της μικροφωνικής διαβάστηκε και μοιράστηκε το κείμενο του Στεκιού, ενώ παράλληλα αναρτήθηκε πανό με συνθήματα υπέρ της γενικής απεργίας διαρκείας. Η ανταπόκριση του φοιτητόκοσμου ήταν αρκετά καλή, παρ’ όλο που για τους περισσότερους είναι περίοδος εξεταστικής.

Πριν από λίγο καιρό, το κράτος επέβαλε με προεδρικό διάταγμα στους καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δύο επιπλέον ώρες διδασκαλίας. Η απάντηση των καθηγητών ήταν η κήρυξη απεργίας την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων.

«Σε ποια άλλη χώρα οι συνδικαλιστές θα γκρίνιαζαν για δύο ώρες επιπλέον διδασκαλία την εβδομάδα;»

Γ. Πρετεντέρης, δηλητηριογράφος

Με τον… αντικειμενικό τρόπο που τα διακρίνει, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δείχνουν πόσο ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των εργαζομένων. Εύστοχη λοιπόν η απορία του κ.κ. Πρετεντέρη για το λόγο κήρυξης της απεργίας. Παρέλειψε φυσικά να επισημάνει, μάλλον από υπερβολικό ζήλο να στηρίξει το «αγγελικά πλασμένο» σύστημα εξουσίας ,το γεγονός ότι οι δύο αυτές ώρες θα φέρουν στο δρόμο 15.000 συμβασιούχους. Όσοι βέβαια μείνουν, θα χάσουν τις οργανικές τους θέσεις, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί από αυτούς θα αναγκαστούν όχι μόνο να αλλάξουν πόλη, αλλά και να εργάζονται σε περισσότερα από ένα σχολεία για να και τις ώρες διδασκαλίας των απολυμένων. Κατάργηση οργανικών θέσεων συνεπάγεται βεβαίως και έλλειψη προσωπικού, περαιτέρω δηλαδή στοίβαξη των μαθητών σε υπεράριθμα τμήματα. Είναι οφθαλμοφανές λοιπόν πως το κράτος για άλλη μια φορά συμβάλλει στην ανάπτυξη και ολοκλήρωση της… παραπαιδείας!

«Οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να είναι σε μόνιμη στράτευση στην υπηρεσία των παιδιών μας. Αυτό απαιτεί το λειτούργημά τους»

Δ. Δασκαλόπουλος, Έλλην βιομήχανος,
πρόεδρος του συνδέσμου των βιομηχάνων

Με όλη την ευαισθησία που τον διακατέχει ο αγαπητός μας κεφαλαιοκράτης τάσσεται υπέρ της μόρφωσης των παιδιών και της ομαλής λειτουργίας του συστήματος. Η ευαισθησία του αυτή πηγάζει από την… τσέπη του και από το γεγονός ότι το φυλλοκάρδι αυτού και των ομοίων του τρέμει κάθε φορά που μια κοινωνική ομάδα σηκώνει κεφάλι. Το κράτος λοιπόν, στηρίζοντας την… άποψη των κεφαλαιοκρατών, προχωράει σε ακόμα μια επιστράτευση εργαζομένων, αυτή τη φορά πριν η απεργία καν ξεκινήσει, προφασιζόμενη την αγωνία των μαθητών οι οποίοι συμμετέχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις.

«Κανείς δεν μπορεί να παίζει με τον κόπο και την αγωνία νέων ανθρώπων»

Κ. Αρβανιτόπουλος, κρατικός υπάλληλος

Ο κ.κ. υπουργός ξέχασε αναμενόμενα να τοποθετηθεί για την αγωνία και τον ψυχαναγκασμό που προκύπτει μέσα από τις ίδιες τις πανελλήνιες, που λίγο πολύ έχει οδηγήσει ακόμα και σε αυτοκτονίες μαθητών. Οι υπόλοιποι τη γλίτωσαν φτηνά απλά με… καταρρεύσεις και λιποθυμίες λόγω υπερκόπωσης και έλλειψης ύπνου. Ας δώσουμε όμως βήμα στους ίδιους τους μαθητές.

«Εμείς απ’ αυτή την προσπάθεια, είτε τελικά είναι νικηφόρα είτε όχι, παίρνουμε ένα μάθημα. Ίσως το σημαντικότερο απ’ όλα αυτά τα ταλαιπωρημένα σαρανταπεντάλεπτα. Τον αγώνα να κατακτήσεις κάτι καλύτερο και να αντισταθείς στην εξαθλίωση που τείνει να επιβληθεί.»

Μαθητές από το 2ο ΓΕΛ Πολίχνης

«Μας προσφέρουν παιδεία που θέλει να μας μετατρέψει σε κινούμενες μηχανές που αποστηθίζουν ολόκληρες σελίδες ιστορίας,χωρίς να κατανοούν τι διαβάζουν. Υποδαυλίζουν την κριτική σκέψη μας.»

Αυτόνομη κίνηση μαθητών

«Δεν μας ανήκει τίποτα, είναι όλα δανεικά από τα παιδιά μας». Καθημερινά βλέπουμε το κράτος να επιβάλλει την εξαθλίωση με ολοένα και μεγαλύτερη καταστολή, χρησιμοποιώντας και τα γραφειοκρατικά συνδικαλιστικά σωματεία όπως την ΑΔΕΔΥ, η οποία αρνήθηκε να στηρίξει την απεργία. Τα μέχρι τώρα γεγονότα αποδεικνύουν περίτρανα ότι η ιεραρχική οργάνωση και οι συντεχνιακές λογικές είναι σφαίρες άσφαιρες που δεν βρίσκουν ποτέ τον στόχο τους. Αντ΄ αυτού, η εποχή επιτάσσει δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων και οργάνωση των συνδικάτων από τα κάτω, μακριά από λογικές εργατοπατερναλισμού. Οι όποιες διεκδικήσεις πρέπει πάντα να αποσκοπούν στην παράλυση του κράτους και των βαρυσήμαντων για τα αφεντικά μέσων παραγωγής, με άλλα λόγια της κατεστημένης οργάνωσης της κοινωνίας.

Στεκόμαστε λοιπόν έμπρακτα αλληλέγγυοι στον αγώνα των καθηγητών, παλεύοντας παράλληλα για την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, για μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας.

Ή ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΗΚΩΝΟΜΑΣΤΕ, Ή ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΠΕΦΤΟΥΜΕ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ,
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕΤΡΟ,ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ

Αυτοδιαχεριζόμενο Στέκι Γεωπονικού

Την Τρίτη 23/4, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στο Athens.Indymedia και στον 98fm ‘Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης’ από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού. Κατά τη διάρκεια της μικροφωνικής διαβάστηκε το κείμενο τόσο του Στεκιού όσο και αποσπάσματα από τα κείμενα των δυο μέσων αντιπληροφόρησης, φωνάχηκαν συνθήματα και πετάχτηκαν τρικάκια. Επίσης, αναρτήθηκε πανό με συνθήματα αλληλεγγύης στα μέσα αντιπληροφόρησης.

Την Πέμπτη 11 Απριλίου ύστερα από εντολή της αστυνομίας και με την συγκατάθεση του πρύτανη του ΕΜΠ, καταστέλλονται τα κινηματικά μέσα αντιπληροφόρησης Athens Indymedia και ‘Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης’ 98fm. Αυτή τη φορά αντί για μια ακόμα αστυνομοκρατούμενη επιχείρηση, η καταστολή «κατέφθασε» με πιο ύπουλο τρόπο. Ο πρύτανης Σίμος Σιμόπουλος, με εντολή εκ των άνωθεν, κόβει στοχευμένα την παροχή Internet στον χώρο που στεγάζονται τα δυο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Τις επόμενες μέρες, ύστερα από προσπάθεια να εκπέμψουν ξανά τα δυο μέσα από τον ευρύτερο χώρο του πανεπιστημίου , με την βοήθεια φοιτητών και αλληλέγγυων, διακόπτεται η παροχή Internet αυτή τη φορά σε ολόκληρη την Πολυτεχνειούπολη. Ο ίδιος ο πρύτανης μάλιστα, αποποιήθηκε των ευθυνών και αρμοδιοτήτων του, ενώ η αντιπρύτανης με τη σειρά της αρνήθηκε να αναλάβει την διαχείριση του ιδρύματος.

Το Indymedia και 98fm δεν φιμώθηκαν επειδή είναι «παράνομα» αλλά γιατί εναντιώνονταν, εναντιώνονται και θα εναντιώνονται στο σάπιο σύστημα τους, το οποίο τρέφουν και συντηρούν με τόση στοργή τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Σε μια πραγματικότητα που η πληροφόρηση και ενημέρωση περιορίζονται στα δελτία ειδήσεων των 8:00 και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κάθε Αλαφούζου, που προωθούν τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την εργατική σκλαβιά, τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους, της ιεραρχικές δομές και συντελούν στον γενικότερο εκφασισμό της κοινωνίας, επιλέγουμε την αντιπληροφόρηση σαν μια διαφορετική μορφή ενημέρωσης και πάλης. Αντιπληροφόρηση δεν είναι ο αρχισυντάκτης και ο παρουσιαστής με τον ρόλο του παντογνώστη, δεν είναι ο θεατής-ακροατής που δέχεται παθητικά τον βομβαρδισμό των βραδινών δελτίων, αλλά είναι η αδιαμεσολάβητη ενημέρωση από εμάς για εμάς, χωρίς ειδικούς και αναλυτές, με μοναδικά μας συμφέροντα την όξυνση της ταξικής πάλης για την επανοικειοποίηση  των ζωών μας. Το Indymedia και ο 98fm είναι δυο από τα πολλά μέσα αντιπληροφόρησης τα οποία λειτουργούν με αυτοοργανωμένες, αντιεραρχικές και αντιεμπορευματικές δομές. Ο καθένας που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν κομμάτι του ευρύτερου αγωνιστικού κινήματος, αποτελεί και κομμάτι αυτών των εγχειρημάτων.

Για να δώσουμε έναν πιο σαφή διαχωρισμό των δυο αυτών εννοιών ας δούμε τα παρακάτω παραδείγματα…

παραΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

1. “…Ομάδα κουκουλοφόρων και λοστούς και ρόπαλα έσπειραν για ακόμα μια φορά το χάος στους δρόμους της Αθήνας και οδηγηθήκαν σε καταλήψεις δημοσίων κτηρίων…Δεν θα επιτρέψουμε στις δυνάμεις του χάους και της ανομίας να εμποδίσουν την πορεία της χώρας προς την ανάκαμψη…”
2. “…Χθες αργά την νύχτα δυνάμεις της αστυνομίας προχώρησαν σε συλλήψεις δυο υπόπτων για την τρομοκρατική επίθεση ενάντια στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ στην Β.Α. Χαλκιδική, οι οποίοι προσπάθησαν να ανακόψουν το μεγαλειώδες αυτό έργο για την χώρα…”

ΑΝΤΙ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

1. “…Οι καταλήψεις αποτελούν για εμάς εστίες ελευθερίας, αγώνα και ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Επιλέγουμε την κατάληψη ως συνειδητό μέσο πάλης ώστε να δημιουργήσουμε πυρήνες αντίστασης στις γειτονιές μας, ενάντια σε κάθε μορφής νταβατζή που στοχεύει στην εξαθλίωση των ζωών μας…”
2. “…Χθες στις 3 τα μεσάνυχτα με χουντικές πρακτικές οι μπάτσοι εισέβαλαν στα σπίτια δυο κατοίκων της Ιερισσού, σπάζοντας τις πόρτες των σπιτιών τους και τους συνέλαβαν. Κάθε κομμάτι της κοινωνίας που εναντιώνεται στη λεηλασία της φύσης και υπερασπίζεται την ποιότητα της ζωής του, είναι προφανές ότι αποτελεί απειλή για τον κρατικό μηχανισμό και η φωνή του θα φυλακίζεται με κάθε τρόπο…”

Τα παραδείγματα που μπορούν αν παρατεθούν είναι αμέτρητα, για να διαπιστώσουμε ότι τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών είναι ικανά να διαστρεβλώσουν την αλήθεια εις βάρος των εκμεταλλευόμενων.

Η πολιτική επιλογή να στεγαστούν το Indymedia και ο 98fm  μέσα στο Πολυτεχνείο είναι απόλυτα συνειδητή. Τα πανεπιστήμια ανέκαθεν αποτελούσαν χώρο διακίνησης ριζοσπαστικών ιδεών, που τάσσονταν ενάντια της εκάστοτε άρχουσας τάξης και πολλές φορές και της «κοινής γνώμης». Με την πρόσφατη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου από την κυβέρνηση και τις ακροδεξιές φωνές που έκαναν λόγο για άσυλο κουκουλοφόρων και ταραξιών, ξεκίνησε μια νέα εποχή καταστολής, πιο μεθοδευμένης και προσαρμοσμένης στην σύγχρονη βαρβαρότητα. Το άσυλο των ιδεών μας δεν αίρεται και δεν καταστρατηγείται. Όσο η ελεύθερη διακίνηση ιδεών ποινικοποιείται, τόσο η ανάγκη μας για αντιπληροφόρηση θα οξύνεται. Το Indymedia και ο 98fm δεν είναι οι ιστοσελίδες που τα φιλοξενούν, αλλά οι ιδέες και οι ανάγκες που τα γέννησαν. Αυτές οι ιδέες και οι ανάγκες δεν καταστέλλονται. Στην παραπληροφόρηση τους απαντάμε με αντιπληροφόρηση.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ATHENS INDYMEDIA ΚΑΙ 98FM

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΜΕΣΟ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΟΓΟΥ ΔΕΝ ΦΙΜΩΝΕΤΑΙ

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού

Μπήκε ο Απρίλης και μας θυμήθηκαν! Μήπως τα κινητά μας άρχισαν να χτυπάνε όλο και πιο συχνά; Οι προτάσεις για καφέ, κλαμπάκι, «αγώνα» δίνουν και παίρνουν; Ξαφνικά μας μιλάει όλος ο κόσμος με το που πατάμε πόδι στο Γεωπονικό; Λες να φταίνε οι φοιτητικές εκλογές στις 17 Απρίλη; Παρατάξεις βάλανε τα καλά τους περιμένοντας το αυτοαναφορικό γεγονός με ανυπομονησία, διακηρύσσοντας ότι θα προσπαθήσουν να λύσουν τα προβλήματά μας και να φροντίσουν για το καλό μας ως καλοί φοιτητο-πατέρες.

Κατά της γνώμη μας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά…

Πέρα από τις πολιτικές διαφορές μας με όλες τις παρατάξεις, θα θέλαμε να εστιάσουμε και σύντομα να αναλύσουμε την εναντίωσή μας στις εκλογές, σε πανεπιστημιακό και σε κοινωνικό επίπεδο, ως θεσμό και όχι μόνο στον τρόπο διεξαγωγής.

Τόσο οι φοιτητικές όσο και οι κοινοβουλευτικές εκλογές παρουσιάζονται σαν ένας δημοκρατικός θεσμός που προάγει την ελεύθερη, ατομική βούληση και τη συμμετοχή στα κοινά. Στην πραγματικότητα όμως η συμμετοχή στις εκλογές συντελεί την υποταγή και την αναγνώριση της καταπίεσής μας από ένα εξουσιαστικό δόμημα του οποίου το βασικότερο μέσο “νομιμοποίησης” είναι ο θεσμός των εκλογών. Μέσα από αυτή τη διαδικασία εκμηδενίζεται η προσωπικότητα του κάθε ατόμου αφού καταλήγει να μαζοποιείται υπό την καθοδήγηση ορισμένων συμφεροντολόγων. Τόσο στην κοινωνία όσο και στο πανεπιστήμιο, τόσο τα κόμματα όσο και οι παρατάξεις που συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες στηρίζουν εξουσιαστικούς θεσμούς, όπως το Δ.Σ. και το κοινοβούλιο ενισχύοντας την κυρίαρχη αντίληψη της ανάθεσης και της ανάγκης για εκπροσώπηση.

Αν δεχτούμε την ανάγκη για εκπροσώπηση και την ανάθεση της σωτηρίας μας σε άλλους ως “αναγκαία” και μόνη λύση, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε στον εαυτό μας το εξής: Ανταλλάσουμε την αξιοπρέπεια μας νομίζοντας πως κάποιοι μπορούν καλύτερα η ξέρουν περισσότερα, με την εύκολη επιλογή να τους αναθέσουμε να δράσουν για εμάς χωρίς εμάς. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, ή λιγότερη ή περισσότερη εκχώρηση ελευθερίας από κόμμα σε κόμμα, ανεξαρτήτως προθέσεων, είναι υποταγή στο ίδιο εξουσιαστικό σύστημα που το συντηρεί και το αναπαράγει. Άλλωστε η δομή και η δράση των κομμάτων έχουν ως μόνο στόχο την κατάκτηση όλο και περισσότερης εξουσίας.

Πέρα από τη χειραγώγηση που κρύβεται πίσω από όλο το εκλογικό τσίρκο υπάρχει ακόμα μεγάλο πρόβλημα που σκοπίμως αναπαράγεται από το σύστημα: Η αποπολιτικοποίηση και η απάθεια. Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που η καπιταλιστική επίθεση διαφαίνεται πιο βάρβαρη από ποτέ. Το εθνικό και διαπλανητικό κεφάλαιο δείχνει τα δόντια του τσακίζοντας τους καταπιεσμένους, στερώντας το μέλλον την νεολαίας μόνο και μόνο για τη διαφύλαξη και αύξηση των κερδών του. Από την άλλη όσοι αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία βρίσκουν απέναντί τους τόσο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους όσο και την απάθεια ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Την απάθεια αυτή την καρπώνονται οι διάφοροι κομματικοί μηχανισμοί, οι οποίοι παρουσιάζονται μέσω των εκλογών ως “μεσσίες” για κάθε είδους προβλήματα που γεννιούνται στο σύνολο της κοινωνίας. Εξαιτίας του φαινομένου αυτού δημιουργείται η πεποίθηση ότι το εκλογικό σώμα κατέχει την εξουσία και τη δύναμη μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων του να πάρει μέρος στις αποφάσεις για τη ζωή τους. Αντί αυτού, διαμορφώνεται μια μορφή “δημοκρατικής” ολιγαρχίας η οποία έχει τη δύναμη να κατευθύνει τις μάζες προς όποια κατεύθυνση τη συμφέρει.

Ενάντια στις εκλογικές φιέστες αντιπροτείνουμε τη συνειδητή αποχή ως πρώτο βήμα για την ατομική απελευθέρωση. Μέσα σε ένα ιεραρχικά δομημένο πανεπιστήμιο απαντάμε με αυτό-οργανωμένα εγχειρήματα με οριζόντιες δομές, προτείνουμε τη δημιουργία συνδιαμορφωτικού χαρακτήρα συνελεύσεων φοιτητών-εργαζομένων για ένα αυτοδιαχειριζόμενο πανεπιστήμιο χωρίς πρυτάνεις, συγκλήτους, συμβούλια διοίκησης και Δ.Σ.

Η αποχή δεν είναι απάθεια είναι πράξη αντίστασης και ανυποταξίας, είναι βήμα για την αντι-ιεραρχία, την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση και την ελευθερία.

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού

Θέλουν να μας πείσουν ότι το πρόβλημα δεν είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας μέσα από την δική τους διαχείριση της κρίσης, ότι δεν είναι πρόβλημα οι μισθοί που κόβονται όσο δεν πάει, που όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια εξαθλιώνονται, δεν είναι πρόβλημα οι φασίστες που αλωνίζουν στις γειτονιές με αστυνομική ασυλία.

Όχι. Το πρόβλημα βρίσκεται, απ’ ότι μας λένε τον τελευταίο καιρό, στους κατειλημμένους χώρους. Οπότε οι αρμόδιοι αποφασίζουν, τα media προετοιμάζουν ιδεολογικά το έδαφος και οι μπάτσοι εκτελούν τις διαταγές τους.  Πήραν σβάρνα τους  χώρους όπου στεγάζεται το «πρόβλημα», εκκενώνοντας τις καταλήψεις Villa Amalias και Σκαραμαγκά και εισβάλλοντας στη Λέλας Καραγιάννη. Η αστυνομική επιχείρηση στην ΑΣΟΕΕ στις 28/12** αποτελεί κομμάτι του ίδιου κατασταλτικού σχεδίου.

Φοιτητές και μετανάστες μαζί στο δρόμο

Τα τελευταία χρόνια η ΑΣΟΕΕ αποτελούσε σημείο αναφοράς για δεκάδες μετανάστες μικροπωλητές καθώς οι δρόμοι γύρω από αυτήν συνέθεταν καθημερινά ένα υπαίθριο παζάρι. Με μεγάλες αστυνομικές επιχειρήσεις από τα τέλη 2011, που μεταφράστηκαν σε καθημερινές επιθέσεις διμοιριών των ματ και μπούκες ασφαλιτών σε σπίτια μεταναστών στη ευρύτερη περιοχή της βικτώριας, η παρουσία των μικροπωλητών περιορίστηκε μπροστά από την είσοδο του κτιρίου. Ένα κομμάτι των φοιτητών κατά κύριο λόγο από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΟΕ, επέλεξε να δημιουργήσει σχέσεις μαζί τους και να σταθεί στο πλευρό τους απέναντι στις επιθέσεις. Αυτό το κοινό βίωμα στο δρόμο δημιούργησε και τη συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων που δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα. Η σύνδεση αυτή ενός κομματιού των ντόπιων με τους παρανομοποιημένους εργάτες, ήταν το πρόσχημα για την εισβολή. Πέρα απο αυτό όμως η επίθεση στην ΑΣΟΕΕ μπορεί να ειδωθεί και ως κομμάτι της αναδιάρθρωσης του ελληνικού πανεπιστημίου.

Το πανεπιστήμιο σε κρίση

Η διαχείριση της κρίσης δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την κοινωνική σχέση πανεπιστήμιο. Καθώς αυτό δεν μπορεί πλέον να εκπληρώσει το ρόλο που είχε την περίοδο της κοινωνική ευημερίας (δηλαδή να προσφέρει πτυχία με αξία σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας), πλέον να εκπληρώσει οι δραστηριότητες που είναι ωφέλιμες για τα αφεντικά περιορίζονται στα ερευνητικά προγράμματα και σε ότι μπορεί να είναι άμεσα επικερδές για αυτό. Οπότε εντατικοποιεί τις ήδη υπάρχουσες σχέσεις εκμετάλλευσης στο εσωτερικό του, από τους απλήρωτους διδακτορικούς και μεταπτυχιακούς μέχρι την πιο υποτιμημένη μορφή εργασίας μέσα στο πανεπιστήμιο, τους εργάτες υπό καθεστώς εργολαβίας. Είναι προφανές ότι σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο δε χωράνε όσοι δεν εμπλέκονται άμεσα στο κύκλο συμφερόντων του. Από τη μία αρχίζει να περιορίζεται ό,τι θεωρείται πλέον ασύμφορο για τη λειτουργία του και από την άλλη για να επιβληθεί και ιδεολογικά το καινούργιο μοντέλο, δεν μπορεί να ανεχθεί στοιχεία εν δυνάμει απειλητικά η έξω-ακαδημαικά.

Εμείς είμαστε οι ανεπιθύμητοι

Είμαστε φοιτητές και φοιτήτριες που δεν κοιτάμε μόνο την πάρτη μας αλλά οργανωνόμαστε σε συλλογικότητες και κοινωνικά εγχειρήματα (αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα, site αντιπληροφόρησης, αυτόνομα σχήματα, ανοιχτές συνελεύσεις), και καταλαμβάνουμε χώρους, αλλά και χρόνο μέσα στην ακαδημαική ζωή του πανεπιστημίου για να στεγάσουμε τις δραστηριότητες μας, πολιτικές και πολιτισμικές. Οι συνελεύσεις μας λειτουργούν χωρίς ιεραρχίες και η διαχείριση των χώρων μας γίνεται από εμάς τους ίδιους χωρίς να αποκομίζουμε υλικό όφελος από αυτά που κάνουμε. Προσπαθούμε να αξιοποιούμε τις υποδομές του πανεπιστημίου για κινηματικούς σκοπούς και όχι μόνο ακαδημαϊκούς  Σε αυτά τα πλαίσια αναγνωρίζουμε μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα και κομμάτια μή φοιτητικά που όμως με την δράσης τους ή την παρουσία τους ορίζουν το πανεπιστήμιο ώς ένα πεδίο κοινωνικό και όχι αποστειρωμένο. Τελικά θεωρούμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Στα μάτια των πρυτανικών αρχών και των καθηγητάδων είμαστε ανεπιθύμητοι και ο μοναδικός τρόπος για να μας απομακρύνουν από τον κοινωνικό μας χώρο είναι μέσω της καταστολής, γεγονός το οποίο διατηρείται σαν υπόνοια και πίσω από τα γραφόμενα στις ανακοινώσεις της ΠΟΣΔΕΠ. Προτιμούν ένα πανεπιστήμιο που θα αλωνίζουν οι μπάτσοι με το παραμικρό, παρά οι χώροι του να μένουν ανοιχτοί σε κοινωνικά υποκείμενα.

Ακριβώς επειδή είμαστε φοιτητές και φοιτήτριες έχουμε λόγο πάνω στο ποιοι και πως χωράνε στα πανεπιστήμια,  με ποιους θέλουμε να συνυπάρχουν και να λειτουργούν συλλογικά. Οι σχεδιασμοί για ένα “καθαρό” πανεπιστήμιο θα μας βρούν απέναντι τους.

** Στις 28/12 πραγματοποιήθηκε εισβολή των μπάτσων στο πανεπιστήμιο της ΑΣΟΕΕ με πρόσχημα την εύρεση χώρων αποθήκευσης προϊόντων παραεμπορίου. Αφού συνέλαβαν 16 μετανάστες μικροπωλητές μέσα και γύρω από τη σχολή άρχισαν να παραβιάζουν τα γραφεία πολιτικών παρατάξεων δίνοντας έμφαση κυρίως στους κατειλημμένους χώρους του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού ΑΣΟΕΕ. Στο χώρο του στεκιού βρέθηκαν και κατασχέθηκαν τα μηχανήματα του ραδιοφωνικού σταθμού 98 Fm – Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης  ενός κινηματικού και αυτοοργανωμένου εγχειρήματος αντιπληροφόρησης το οποίο στεγάζεται και εκπέμπει από το συγκεκριμένο χώρο εδώ και χρόνια.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΡΩΓΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΓΥΑΛΑ

 Αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και αυτόνομα σχήματα από σχολές, 98 fm