ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ…ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ!

Μπήκε ο Απρίλης και μας θυμήθηκαν! Μήπως τα κινητά μας άρχισαν να χτυπάνε όλο και πιο συχνά; Οι προτάσεις για καφέ, κλαμπάκι, «αγώνα» δίνουν και παίρνουν; Ξαφνικά μας μιλάει όλος ο κόσμος με το που πατάμε πόδι στο Γεωπονικό; Λες να φταίνε οι φοιτητικές εκλογές στις 17 Απρίλη; Παρατάξεις βάλανε τα καλά τους περιμένοντας το αυτοαναφορικό γεγονός με ανυπομονησία, διακηρύσσοντας ότι θα προσπαθήσουν να λύσουν τα προβλήματά μας και να φροντίσουν για το καλό μας ως καλοί φοιτητο-πατέρες.

Κατά της γνώμη μας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά…

Πέρα από τις πολιτικές διαφορές μας με όλες τις παρατάξεις, θα θέλαμε να εστιάσουμε και σύντομα να αναλύσουμε την εναντίωσή μας στις εκλογές, σε πανεπιστημιακό και σε κοινωνικό επίπεδο, ως θεσμό και όχι μόνο στον τρόπο διεξαγωγής.

Τόσο οι φοιτητικές όσο και οι κοινοβουλευτικές εκλογές παρουσιάζονται σαν ένας δημοκρατικός θεσμός που προάγει την ελεύθερη, ατομική βούληση και τη συμμετοχή στα κοινά. Στην πραγματικότητα όμως η συμμετοχή στις εκλογές συντελεί την υποταγή και την αναγνώριση της καταπίεσής μας από ένα εξουσιαστικό δόμημα του οποίου το βασικότερο μέσο “νομιμοποίησης” είναι ο θεσμός των εκλογών. Μέσα από αυτή τη διαδικασία εκμηδενίζεται η προσωπικότητα του κάθε ατόμου αφού καταλήγει να μαζοποιείται υπό την καθοδήγηση ορισμένων συμφεροντολόγων. Τόσο στην κοινωνία όσο και στο πανεπιστήμιο, τόσο τα κόμματα όσο και οι παρατάξεις που συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες στηρίζουν εξουσιαστικούς θεσμούς, όπως το Δ.Σ. και το κοινοβούλιο ενισχύοντας την κυρίαρχη αντίληψη της ανάθεσης και της ανάγκης για εκπροσώπηση.

Αν δεχτούμε την ανάγκη για εκπροσώπηση και την ανάθεση της σωτηρίας μας σε άλλους ως “αναγκαία” και μόνη λύση, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε στον εαυτό μας το εξής: Ανταλλάσουμε την αξιοπρέπεια μας νομίζοντας πως κάποιοι μπορούν καλύτερα η ξέρουν περισσότερα, με την εύκολη επιλογή να τους αναθέσουμε να δράσουν για εμάς χωρίς εμάς. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, ή λιγότερη ή περισσότερη εκχώρηση ελευθερίας από κόμμα σε κόμμα, ανεξαρτήτως προθέσεων, είναι υποταγή στο ίδιο εξουσιαστικό σύστημα που το συντηρεί και το αναπαράγει. Άλλωστε η δομή και η δράση των κομμάτων έχουν ως μόνο στόχο την κατάκτηση όλο και περισσότερης εξουσίας.

Πέρα από τη χειραγώγηση που κρύβεται πίσω από όλο το εκλογικό τσίρκο υπάρχει ακόμα μεγάλο πρόβλημα που σκοπίμως αναπαράγεται από το σύστημα: Η αποπολιτικοποίηση και η απάθεια. Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που η καπιταλιστική επίθεση διαφαίνεται πιο βάρβαρη από ποτέ. Το εθνικό και διαπλανητικό κεφάλαιο δείχνει τα δόντια του τσακίζοντας τους καταπιεσμένους, στερώντας το μέλλον την νεολαίας μόνο και μόνο για τη διαφύλαξη και αύξηση των κερδών του. Από την άλλη όσοι αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία βρίσκουν απέναντί τους τόσο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους όσο και την απάθεια ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Την απάθεια αυτή την καρπώνονται οι διάφοροι κομματικοί μηχανισμοί, οι οποίοι παρουσιάζονται μέσω των εκλογών ως “μεσσίες” για κάθε είδους προβλήματα που γεννιούνται στο σύνολο της κοινωνίας. Εξαιτίας του φαινομένου αυτού δημιουργείται η πεποίθηση ότι το εκλογικό σώμα κατέχει την εξουσία και τη δύναμη μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων του να πάρει μέρος στις αποφάσεις για τη ζωή τους. Αντί αυτού, διαμορφώνεται μια μορφή “δημοκρατικής” ολιγαρχίας η οποία έχει τη δύναμη να κατευθύνει τις μάζες προς όποια κατεύθυνση τη συμφέρει.

Ενάντια στις εκλογικές φιέστες αντιπροτείνουμε τη συνειδητή αποχή ως πρώτο βήμα για την ατομική απελευθέρωση. Μέσα σε ένα ιεραρχικά δομημένο πανεπιστήμιο απαντάμε με αυτό-οργανωμένα εγχειρήματα με οριζόντιες δομές, προτείνουμε τη δημιουργία συνδιαμορφωτικού χαρακτήρα συνελεύσεων φοιτητών-εργαζομένων για ένα αυτοδιαχειριζόμενο πανεπιστήμιο χωρίς πρυτάνεις, συγκλήτους, συμβούλια διοίκησης και Δ.Σ.

Η αποχή δεν είναι απάθεια είναι πράξη αντίστασης και ανυποταξίας, είναι βήμα για την αντι-ιεραρχία, την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση και την ελευθερία.

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Γεωπονικού